Bestuursakkoord: paars-groen experiment kan dure grap worden

N-VA Gent ziet in het bestuursakkoord van SP.A, Groen en Open VLD de voorbode van 6 jaar verregaande betutteling en uitgesproken linkse keuzes. In maar liefst 118 bladzijden tekst en 800 actiepunten blijken twee woorden opvallend afwezig: 'besparen' en 'bezuinigen'.

Zo wordt de herhaalde belofte om het met één schepen minder te doen, gebroken. Gent heeft meer schepenen nodig dan de Vlaamse regering ministers. Het engagement om 1 miljoen euro te besparen op de kabinetten is nergens meer terug te vinden. Nergens in het bestuursakkoord is er sprake van besparingen op het overheidsapparaat. Ook van de door Groen beloofde beperking op de cumulatie van bestuursmandaten is niets terug te vinden. In budgettair moeilijke tijden is dit het verkeerde voorbeeld.

Op vlak van mobiliteit dreigt de stilstand: de aankondiging van een waslijst werken die Gent 6 jaar lang zullen open leggen, doet ons hopen op pragmatisme bij de bevoegde schepen.

Pragmatisme ontbreekt in ieder geval op andere vlakken van het mobiliteitsbeleid: men kiest exclusief voor (meer geld naar) De Lijn, waardoor de monopoliepositie nog wordt versterkt. Investeren in lokaal collectief vervoer (v.b. groepstaxi's voor de avond- en nachturen) komt niet ter sprake.

Inzetten op het bestrijden van armoede is positief: ook voor de N-VA moet dat de eerste prioriteit zijn. Maar men vergist zich in aanpak: in plaats van mensen aan het werk te zetten via (verplichte) activering - zoals bijvoorbeeld de socialisten in Rotterdam doen met hun zeer succesvol Full Engagement-programma – ziet Gent activering als een mogelijk uitsluitingsmechanisme.

Het integratiebeleid volgt de beproefde recepten: veel rechten; stukken minder plichten. En zeer politiek correct: holebi-sensibilisering is wél een must voor jeugd- en sportverenigingen, maar niet voor de Gentse allochtone gemeenschap…

Wonen dreigt de komende jaren nog duurder worden. Het stadsbestuur wil een betaalbare woonmarkt, maar wil tegelijk strengere milieu-eisen, hoge sociale lasten (vanaf 20 woningen, 20% sociale woningen te bouwen): dat kan zich alleen vertalen in hogere prijzen. De stadsvlucht van modale gezinnen met jonge kinderen zal alleen nog maar versnellen.

Gent kiest meer overheidsinmenging in alle aspecten van het stadsleven: een stedelijk agentschap voor sociale economie, een openbaar energiebedrijf, en zelfs een FoodCouncil die zich zal bezighouden met wat in ons bord ligt… Het bestuursakkoord kiest voor de Principes, en niet voor mensen: het hoofdstuk over het klimaat telt bijvoorbeeld 74 actiepunten; het hoofdstuk senioren telt er 13. Ondernemers hebben dan ook reden om ongerust te zijn, er dreigen (minstens) administratieve lastenverhogingen. 

Ten slotte is er een probleem met de geloofwaardigheid. Omdat het akkoord gewoon niet te betalen is. En dat ondanks het feit dat men veel rekeningen doorschuift naar andere bestuursniveaus. Tegelijk wijst men belastingverhoging af, tenminste – zeer belangrijke nuance - ‘bij ongewijzigde omstandigheden’. Eén zinnetje dat is bedoeld om de liberalen gerust te stellen, maar wat is dat waard als de partij niet nodig is om een meerderheid te vormen, en men meer schepenzetels heeft gekregen dan rekenkundig verantwoord?  

De N-VA belooft in de komende zes jaar scherpe en constructieve oppositie tegen een coalitie die een experiment is in Vlaanderen en wil waken dat de rekening van dat experiment niet bij de Gentenaars terecht komt.