De dood van een kind

Met bijzonder droef nieuws haalde onze stad de afgelopen maand de nationale krantenkoppen. De dood van de negenjarige Raul laat weinigen onberoerd. Doodgemarteld door wie voor hem moest zorgen en ijskoud gedumpt in het Houtdok.

Voor de gruwelijke feiten zijn alleen de daders verantwoordelijk. Maar dat verhindert niet dat we ze aangrijpen om stil te staan bij wat rondom ons gebeurt. En de vraag te stellen, zeker ook als politici: hoe kunnen we werken aan het voorkomen van zo’n afschuwelijk misdrijf?  

Valse verwachtingen scheppen kan niet de bedoeling zijn: we kunnen – als overheid of als medeburgers – niet alle drama’s vermijden. Maar onverschilligheid is evenmin een valabel antwoord. Kinderen zijn ons hoogste goed. Ze zijn de meest kwetsbaren in onze samenleving.

Tijdens het debat in het Vlaams parlement engageerde de Vlaamse regering zich om een grondige ‘case review’ te doen. Met als focus: lessen trekken voor de toekomst. Terecht: zwartepieten is nu niet aan de orde. Ook in het federaal parlement werd het debat gevoerd.

Maar wanneer ik naar de Gentse politiek kijk, bevangt me toch een gevoel van teleurstelling. In de gemeenteraad bleek het stadsbestuur niet bereid tot enige actie. Burgemeester Mathias De Clercq (OpenVLD) bleef zich verschuilen achter het lopende gerechtelijk onderzoek. Ik had oprecht beter verwacht.  

Hartverwarmend dan weer was de grote opkomst van de Gentenaars bij het sobere herdenkingsmoment op woensdag 19 april. Het is goed dat bij het water ook een permanent gedenkteken komt: we mogen Rauls lot nooit vergeten.

Dit gaat echter niet alleen over Raul, maar om alle kinderen die het slachtoffer zijn van mishandeling of misbruik. Eén op tien kinderen en jongeren – een ontstellend percentage – krijgt met mishandeling of misbruik te maken. Dat cijfer terugdringen is een collectieve opdracht voor ons allemaal als samenleving. Niet wegkijken, maar handelen.

Met Gentse groeten,

Anneleen Van Bossuyt