In de voet

September was een vruchtbare maand. Twee van onze voorstellen werden goedgekeurd: Bob Cammaerts voorstel voor een actieplan rond speedpedelecs en Pascal Vlaemincks idee om stedelijke raamcontracten open te stellen voor Gentse verenigingen. De kracht van constructieve oppositie.   

Vreemd genoeg haalden twee andere, even zinvolle voorstellen het niet. Mathieu Cockhuyt stelde voor om naar het voorbeeld van andere steden troostmuren op onze begraafplaatsen aan te brengen, maar de schepen moet er nog eens over nadenken. En ook het afschaffen van de juridische praktijktesten bleek een brug te ver: Voor Gent en Groen gaan liever door met het stigmatiseren van onze ondernemers.

Daarnaast schoot het stadsbestuur zich naar goede gewoonte meer dan eens in de voet. Het bannen van dirigent Lahav Shani omwille van zijn afkomst zorgde ervoor dat we nu in het buitenland  geboekstaafd staan als antisemitische stad. Van een blamage gesproken. Zie je nergens anders.

Burgemeester Mathias De Clercq was ook rijkelijk laat met het veroordelen van de discriminerende en vernederende visie op vrouwen die de Gentse El Albani moskee er op na houdt. Pas door de combinatie van ons vinnig oppositiewerk en kritische stemmen binnen de moslimgemeenschap kwam onze burgervader tot inzicht. Ergens had een columnist het ook over ‘slappe dweil’, maar míjn ouders hebben me geleerd om altijd en overal beleefd te blijven.

Afgelopen zomer vond in onze stad ook een vreselijke tragedie plaats: een geëngageerde OCMW-medewerker werd vermoord tijdens het uitoefenen van zijn job. Els Roegiers drukte in de gemeenteraad ons medeleven met de familie uit en pleitte ervoor om maximaal in te zetten op veiligheid. We moeten er echt alles aan doen om dergelijke drama’s te vermijden.

Met Gentse groeten,

Anneleen